Wypowiedzi na innych forach 2 – CYTATY

Wtorek, 11 grudnia 2012

Dostałam niedawno ciekawy prezent: dvd z dziesięcioma filmami przyrodniczymi. Pana Jana Walencika, dokumentalistę od wielu lat filmującego przyrodę, frapowało pytanie: jak to jest być dzikim zwierzęciem? I postanowił sobie sam odpowiedzieć pisząc z małżonką Bożeną scenariusze do 10 filmów: o dziku, bobrze, rysiu, sóweczce, wilku, mrówce, kruku, żuku i żubrze. Miejscem akcji filmów jest przepiękna Puszcza Białowieska. państwo Walencikowie są mieszkańcami Białowieży, co pozwala przypuszczać, że sporo o tej puszczy wiedzą. Tyle że odpowiedzenie sobie na pytanie jak to jest być np. wilkiem przy pomocy własnego scenariusza nie poszerza chyba wiedzy państwa B.J.W. O tym co czuje, przeżywa i myśli wilk. żeby uzyskać odpowiedź na te pytania z pierwszej ręki należałoby umówić się z wilkiem, wziąć dyktafon, pól litra i dać mu głos. To samo dotyczy pozostałych zwierząt, może z wyjątkiem mrówki i żuka, bo z taką drobnicą i pić i rozmawiać raczej trudno by było. Poza tym wyraźna antropomorfizacja chyba plusem nie jest gdy ktoś docieka jak to jest być zwierzakiem. Ale serial na pewno warto obejrzeć. nazywa się “Saga prastarej puszczy” i chociaż w Wikipedii figuruje jako dokument praktycznie jest to serial fabularny. Podam tytuły odcinków, na pewno można je zobaczyć w telewizji, jak ktoś będzie miał ochotę.

I – Opowieść o wilku. Nie majak stado.
II – Opowieść o mrówce. Samotność w tłumie.
III – Opowieść o kruku. Skaza odmieńca.
IV – Opowieść o żubrze. Cywilizowanie dzikości.
V – Opowieść o żuku. Potęga karła.
VI – Opowieść o dziku. Cena niezależności.
VII – Opowieść o nornicy. Niezwyczajna zażyłość.
VIII- Opowieść o bobrze. Nieosiągalna arkadia.
IX – Opowieść o sóweczce. Prawo drapieżnika.
X – Opowieść o rysiu. Wbrew naturze.

Niewątpliwymi atutami filmów są piękne zdjęcia puszczy i jej mieszkańców oraz bardzo dobra muzyka Michała Lorenca. Zdjęcia zwierząt i ptaków każą się zastanawiać, czy w dziuplach, gniazdach i norach zainstalowane były kamery. Fabuły, co do jednej, są niezmiernie smutne. Wszyscy w puszczy są głodni, często mają do wykarmienia potomstwo. Każdy się rozgląda kogo by tu zjeść, ewentualnie czeka na dostawę pokarmu do dzioba/paszczy. Życie tracą matki, żony, kochanki, ojcowie rodzin i nieodchowane dzieci. Zbiera obfite żniwo również, a może przede wszystkim z winy człowieka: myśliwego lub kłusownika. Nie wszystkie zwierzęta mają szczęście w nieszczęściu zginąć na miejscu, niektóre postrzelone lub okaleczone po oswobodzeniu się z wnyków konają tygodniami w leśnych ostępach. Jedynym przyjacielem zwierząt jest budzący sympatię i zaufanie misiowaty brodacz wykonujący mało ambitna profesję puszczańskiego bimbrownika: tylko przy nim mieszkańcy puszczy czują się bezpiecznie.

Powiem szczerze: okrutnie mnie ten serial zdołował, ale będę masochistycznie do tych filmów wracała. Już wiem, że wg. pana Walencika w świecie zwierząt nie ma happy endu i nic już mnie nie zaskoczy. Na dobrą sprawę happy endu nie ma również w świecie homo sapiens więc może niepotrzebnie się czepiam. “Żyjąc tracimy życie” powtórzę za profesor Marią Janion.

(…)